अबेरसम्म सुत्नाले यसरी बाँचेका थिए सेप्टेम्बर ११ को हमलामा सेडाई

खसोखास अमेरिका ब्यूरो

---

प्रकाशित मिति : भाद्र २५, २०७६ बुधबार

मेरो आफ्नै घर वल्र्डट्रेड सेन्टर नजिकै रहेपनि कार्यालय भने वल्र्डट्रेड सेन्टरकै तलपट्टीको घरमा थियो । घरबाट त्यहा पुग्न झण्डै आठ मिनेट लाग्थ्यो । त्यतीबेला म ट्रेन चढेरै मेरो ल फर्मको कार्यालयमा जाने गर्थें । म सधै विहान ८ बजे नै अफिस पुग्ने गर्थें । तर अघिल्लो दिन असाध्यै थकाई लागेकाले सेप्टेम्बर ११ को दिनमा भने अबेरसम्म सुतिएछ । अबेर भएकाले हतार हतार ल फर्मको कार्यालय तिर लागें ।

खसोखास निशुल्क सब्सक्राइब गर्नुहोस् 🙏

अब तपाईँले अमेरिकी भिसा, ग्रीनकार्ड लगायत सम्पूर्ण अध्यागमन अद्यावधिकहरू तथा आवास, कर, स्वास्थ्य सेवा लगायतका विषयमा सूचना र स्रोतहरू छुटाउनु पर्नेछैन। ती सबै सिधै तपाईँको इनबक्समा प्राप्त गर्नुहुनेछ।

इमेल ठेगाना यहाँ प्रविष्ट गर्नुहोस्…

सब्सक्राइब गर्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस्

ट्रेनबाट बाहिर निस्केको मात्र के थिएं, त्यहाँ निकै ठूलो भागदौड मच्चिरहेको थियो । भर्खरै मात्र एउटा जहाजले वल्र्डट्रेड सेन्टरको एउटा भवन हिर्काइसकेको रहेछ । त्यसैले ट्रेनबाहिर निस्कनासाथ प्रहरीले अगाडि बढ्नै दिएन । प्रहरीले तुरुन्त भागिहाल्न चेतावनी दियो । सुरुमा त किन भागदौड मच्चिएको छ भन्ने भेउ पनि पाइएन । तर अलि पर पुगेपछि आकाश तिर हेर्दा त वल्र्डट्रेड सेन्टरको भवन जलिरहेको थियो । मैले सामान्य घटना होला भन्ने ठानेको त घर ध्वस्त भैरहेको पो रहेछ । पेलापेल र भागदौडमा कसकसले कसकसलाई कुल्चियो कुनै लेखा जोखा नै भएन ।

म जेनतेन अलिक पर पुगेको मात्र के थिएं, अर्को जहाज आएर वल्र्डट्रेड सेन्टरको अर्को भवनमा पनि हिर्कायो । आकासै फाट्ने गरी आवाज आउदा मेरो त सातो नै गएजस्तो भयो । आफ्नै अगाडि घर ढलेको र मान्छेहरु पुरिएर मरेको दृश्य देख्दा होसै गुमेजस्तो भयो । मान्छेहरु ज्यान जोगाउन झ्यालबाट हाम्फालिरहेका थिए । ठ्याक्कै त्यतीबेला मलाई मेरो कार्यालयमा रहेका फाइल कसरी जोगाउने भन्ने चिन्ता लाग्यो । तर फाइल जोगाउन जानसक्ने अवस्था थिएन । आठमिनेटको बाटो जेनतेन तीनघण्टा लगाएर फर्किएं । धेरै मान्छेको मृत्यु आफ्नै अगाडि देख्दा जिन्दगी भनेको पानीको फोका जस्तो लाग्यो । तर आफू बाच्न पाएकोमा निकै खुशि पनि लाग्यो ।

मेरो मिल्ने साथीले वल्र्डट्रेड सेन्टरकै ९० तलामा काम गथ्र्यो । तर उ पनि निकै संयोगले मात्र बाच्न सफल भयो । छोरीलाइ ज्वरो आएकोले त्यसदिन ऊ काममा गएको रहेनछ । त्यसैले ऊ बाच्न सफल भयो । मलाई घर फर्कदा मसानघाटबाट आएजस्तो लाग्यो । धेरैदिनसम्म खाना खान पनि मन लागेन । एकमहिनासम्म अफिस पनि जानसक्ने अवस्था थिएन । एक महिना पछि अफिसमा पुग्दा अफिसको ढोका खुल्लै थियो । अफिसभरी सिसा र फोहोर भरिएको थियो । एकमहिनासम्म त्यो क्षेत्रमा जान नपाएकाले सरकारले एकमहिना हुने कमाइको क्षतिपूर्ति पनि तिरिदियो । अहिले पनि यो भयानक घटना मेरो आखामा नाचिरहेको छ ।