विमान दुर्घटनामा बाँचेका विश्वाशको दर्दनाक कथा : ‘जिन्दगीको टिकट हातमै थियो, दाजु हराए’
प्रकाशित मिति : जेष्ठ २९, २०८२ बिहीबार
भारतको अहमदाबादको असारवास्थित सिभिल अस्पतालमा, आसारवाको चिसो पर्खालहरू भित्र, आँसु, आशा र अदृश्य भयको गन्ध फैलिएको छ। एयर इन्डियाको ड्रीमलाइनर विमान दुर्घटनामा परेका यात्रुहरूका आफन्तहरू आफ्ना प्रियजनहरूको नाम लिनेबित्तिकै भक्कानिन्छन्।
त्यही अस्पतालको सामान्य वार्डमा, खाट नम्बर ७ मा, ४० वर्षीय विश्वाश कुमार रमेश होशमा आएका छन्। चुपचाप छाती समाउँदै उनी केवल एउटै कुरा दोहोर्याइरहेका छन् – “मेरो दाजु अजयलाई भेटाइदिनुहोस्, प्लीज।”
बेलायतको ग्याटविक गन्तव्यतर्फ उडेको एयर इन्डियाको बोइङ ७८७–८ ड्रीमलाइनर, २४२ यात्रु र चालक दलसहित, विहिबार दिउँसो १:३९ मा उडेको थियो। तर उडान गरेको ३० सेकेन्डपछि नै एक ठूलो आवाज आयो र विमान धमाधम जमिनमा खसेर बलिरहेको आगोको गोलामा परिणत भयो।
बिहान मुस्कानसहित विदाई भएका अनुहारहरू साँझ भइसकेसम्म निधारभित्रको चिन्तामा, आँशुमा र अस्पष्ट शवहरूको पहिचानमा हराइसकेका थिए।
लन्डनमा २० वर्षदेखि बसोबास गर्दै आएका विश्वाश भारत केवल केही दिनको लागि आएका थिए, आफ्ना आमाबुवालाई भेट्न, अजयसँग परिवारको रमाइलो गर्न। ४५ वर्षीय अजय, जो अलग पंक्तिमा बसेका थिए, अहिले बेपत्ता छन्।
“म उडेपछि केही सेकेन्डमै ठूलो आवाज आयो। सबै कुरा कालो भयो। जब म होशमा आएँ, चारैतिर शरीरहरू थिए, टुक्रिएको विमानको पाङ्ग्रा, जलिरहेको सिटहरू। म दौडिएँ। कसैले मलाई एम्बुलेन्समा हालेर ल्यायो। म बाँचेँ तर मेरो दाजु छैन।”
उनी अझै आफ्नो बोर्डिङ पास हातमै बोकेका छन् – एउटा चिनो जसले सम्झाउँछ कि उनले यात्रा गर्न खोजेका थिए, तर यात्रा अधुरै रह्यो।
अस्पतालको प्रतीक्षालयमा मानिसहरूको भिड छ। कोही फोन गर्दै छन्, कोही नाम पुकार्दै छन् – “कसैले अजयलाई देख्नुभयो ? विजय रुपाणीजी सुरक्षित हुनुहुन्छ ?”
पूर्व मुख्यमन्त्री विजय रुपाणी पनि सोही उडानमा सवार थिए। उनको खोजीमा शैलेश मण्डलिया, पूर्वसहयोगी, अस्पतालमा आइपुगेका छन्।
“हामी उहाँलाई खोजिरहेका छौं। केही थाहा भए खबर गर्नुहोस्।” – शैलेशको स्वरमा डर र जिम्मेवारी मिसिएको थियो।
एयर इन्डियाका अनुसार विमानमा सवार २३० यात्रुहरूमध्ये १६९ जना भारतीय नागरिक, ५३ जना बेलायती, ७ जना पोर्चुगिज र १ जना क्यानाडाली नागरिक थिए।
दुर्घटनाको कारणको अनुसन्धान भइरहेको छ। प्रारम्भिक अनुमानअनुसार टेक अफका केही सेकेन्डपछि इन्जिन फेल भएको शंका गरिँदैछ।
विश्वाश, जो हाल अस्पष्ट घाउचोटका बाबजुद बाँचिरहेका छन्, केवल एउटै अनुरोध गर्छन् – “म लन्डन फर्किन सक्छु, तर मेरो दाजु बिना त्यो लन्डन खाली हुनेछ। कृपया मेरो दाजुलाई खोजिदिनुहोस्। हामी दुबै दिउँमा घुम्न गएका थियौं। यो हाम्रो अन्तिम भेट होला भनेर कहिल्यै सोचेकै थिइनँ।”