धोकेवाज कोरोनालाई अन्तिम पत्र
प्रकाशित मिति : आश्विन ९, २०७७ शुक्रबार
– सोनाम शेर्पा
धोकेवाज कोरोना,
तिमीलाई यो अन्तिम पत्र लेख्दैछु । के को साइनो जोडेर तिमी सधै मलाई सताई राख्छौ? न तिमीलाई राम्रो सँग चिन्छु । न त तिम्रो कोही सन्तानलाई नै ।
मेरो गरिखाने बाटो पनि तिमीले खोसेर खायौ । त्यसले म परदेश छाडेर स्वदेश फर्केको थिएँ ।
म नयाँ आशाका साथ आफ्नो मातृभूमि पुगें । सात समुन्द्र पारीबाट खुशी बाँड्दै अनेक पीडाहरुसँग बिहानीलाई स्वागत र साँझलाई विदाई गर्दै म मातृभूमि पुगेको थिएँ । मनमा अनेक जोश र जाँगर बटुलेर पुगेको थिएँ ।
तर परदेशबाट आफ्नो देशको एयरपोर्टमा पुग्दा मलाई स्वागत गर्ने कोही थिएन । मेरा आफ्ना मान्छेहरु पनि मदेखि टाढा थिए । उनीहरु मलाई स्वागत गर्न चाहदैनथे । बरु नआए हुन्थ्यो भन्ने बनाइसकेको रहेछ कोरोनाले ।
मसँगैको एकजना दाजुले मलाई मनैदेखि सहयोग गर्नुभयो । एयरपोर्टमा कोही आफन्तहरु नआएपछि म उहाँकै घरमा गएँ । ती दाजु भाउजुले मिठो खाना खुवाएर १० दिनसम्म राख्नुभयो ।
मलाई कोराना संक्रमण थिएन । तर कोरोनाको नाम लिएर समाजमा मलाई तिरस्कार जस्तै नै गरियो । विदेशबाट आउनेहरुलेमात्र कोरोना संक्रमण हुन्छ भनेजस्तो गरी मलाई छिमेकीहरुले फरक नजरले हेर्न थालेका थिए ।
कोरोना,
यो ८ महिनामा तिमीले धेरैको रोजीरोटी खोस्यौ । कतिलाई एक्लै बनायौ । कतिलाई रुवायौं । दिनरात काम गरेर चुल्हो बाल्नेलाई कति पीडा दियौ । अझै कति बस्छौं ? कृपया अब जाऊ । मेरो बिन्ती छ ।
अझ धेरै बाँच्नु छ । देश र जनताका लागि, आफ्ना लागि केही गर्नुछ । मलाई अब अन्यौलमा नपार । मलाई आफ्नो देशमा सन्चोसँग बस्न देउ । अब तिमी एक कदम पनि अगाडि नआउ ।
म, मेरो देश, मेरो परिवार, मेरो समुदायलाई आरामसँग जीउन देउ । तिम्रो हामीले एक कौडी पनि खाएको छैन । अब हिसाब बराबर भयो । हामीलाई आफ्नै संसारमा रमाउन देउ ।
आफ्नो छोराको मृत्युमा कति रोइन् लाहुरेनी आमा । शायद कोरोना नभएको भए मेरो छोरो मदैनथ्यो होला भनेर उनी निकै रोएकी थिइन् । म यस्तो रोदन अरु हेर्न सक्दिन ।
तिमी जाऊ अब । तिम्रो आगमनमा कोही खुशी छैन । तिमी धोकेबाज नै हो । रुँदा रुँदा धेरैका आँशु सुकेका छन् । अब रगत बग्न सुरु हुँदैछ । त्यसैले तिमी जाउ ।
महाभूकम्प झेलेका हामीलाई तिमीले कमजोर बनाउन खोज्दैछौ । तर मेरो देश , मेरो परिवार र मेरो समुदायले तिमीलाई चिनिसकेका छन् । तिमी अहिले गएनौ भने केही महिनामा तिमीलाई लखेट्ने उपायहरु आउनेछन् । त्यसैले तिमी अब गइहाल ।
– अपरिचित