प्राशाको प्रतिक्षा

खसोखास अमेरिका ब्यूरो

---

प्रकाशित मिति : पुस १५, २०७३ शुक्रबार

– प्राशा तुलाधर

प्रत्यारोपणका लागि फोक्सो प्राप्त भएको जानकारी आएपछि मैले क्रिसमसको दिनमा त्यो खुशी साट्नका लागि केही लेखेर पोष्ट गर्न खोजेको थिएँ । तर मलाई जानकारी दिइयो कि त्यो दिन मेरो फोक्सो प्रत्यारोपण गर्ने दिन थिएन । त्यसैले मैले साट्न खोजेको खुशी केवल मेरो नोटमा सेभ गरेर राखें । मेरो साथमा रहेका धेरै मान्छेहरुलाई निराश बनाएकोमा मैले निकै ठूलो पीडाको महसुस गरें । मेरो सम्पूर्ण परिवार, मेरा साथीहरु, सारा, लिण्डा र नर्सहरु मेरो कोठामा मेरो प्रत्यारोपण हुने खुशी मनाइरहेका थिए । तर मैले अनुभव गरें कि सान्ताले मेरो लागि वास्तवमा फोक्सो लिएर आएनन् । मैले त्यतीबेला मेरो बुबाआमाको अनुहारमा झल्केको दुख स्पष्ट देख्न सक्थें । यो मेरो जीवनको सबैभन्दा खराब क्रिममसको रुपमा रह्यो । म कम्बलमुनी एक्लै दुखी भइरहें र मनमने भनें, ’ठीकै छ प्राशा । अर्कोपटक फोक्सो पाउने तिमी नै हुनेछौ ।’

सान्ताले झुक्याएको त्यो दिन

जब डाक्टरले मेरा लागि फोक्सो प्राप्त भएको खबर सुनाएका थिए, त्यतीबेला मेरो खुशीको सिमा रहेन । मेरा एकजना सहकर्मीले फोक्सो प्राप्त गरेका थिए । मैले अनुभव गरेंकी सान्ताले मेरा लागि फोक्सो लिएर आए । त्यो दिन र रातमैले कस्तो अनुभव गरेकी थिएँ भन्ने म यहाँ तपाईहरुसमक्ष बाँड्न चाहन्छु । कहिलेकाही जीवनमा हामीले चाहेजस्तो तरिकाले चिजहरु हुँदैनन् तर केहीचिज निकै राम्रो पनि हुन्छ । कसैको जीवन वास्तविक रुपमा नै बचाइएको हुन्छ । म त्यो परिवारलाई धन्यवाद दिन चाहन्छु, जसले आफ्नो छोरीका अंग अरुलाई दान गर्ने निर्णय गरेका थिए । फोक्सो दान गर्ने उनी त यहाँ छैनन् तर उनको उपहार सधैभरी यही रहनेछ ।

त्यो दिन निकै कडा थियो मेरा लागि । म असाध्यै कडा छातीको पीडाका साथ विहान २ बजे ब्यूझें । मलाई थाहा थिएन कि मलाई अर्को हृदयघात भइरहेको थियो । मेरी बहिनी र मेरा श्रीमान्ले मलाई शान्त राख्न प्रयास गरिरहेका थिए । नर्सले मेरो इकेजी गर्न खोजिरहेकी थिइन् । मैले मेरो टाउको उठाउन पनि सकिरहेकी थिइन । मेरो मुटुको धड्कन एकदमै बढेर १ सय ५० सम्म पुगेको थियो । मेरो अक्सिजन लेभल घटेर ६० भन्दा तल झरेको थियो । डाक्टर मलाई शान्त र स्थीर बनाउने योजनाका साथ आइपुगे । मलाई केही इन्जेक्सनहरु दिए । झण्डै आधा घण्टासम्मको अत्यासलाग्दो अवस्थापछि म स्थीर अवस्थामा फर्कें ।

विहानको ४ बजेर ४९ मिनेट गएको थियो । मलाई मेरा श्रीमान्ले ब्यूझाउँदै भन्नुभयो कि मेरालागि नयाँ फोक्सोको अफर आएको छ । मलाई निद्रा लागिरहेको थियो किनभने मलाई केहीबेर अगाडिमात्र हृदयघात भएको थियो । र, म एकदमै थकित अवस्थामा थिएँ । मेरा श्रीमान्ले मेरा लागि फोक्सोको अफर आएको कुरा सुनाउदा सुरुमा त मलाई पत्यारै लागेन । उनीहरुलाई मलाई यसबारेमा दिउसोसम्म सबै जानकारी दिने बताए । हामीले परिवारमा फोन गरेर मेरो बच्चासहित अस्पतालमा आृउन अनुरोध गर्यौं । हामीले फोक्सो प्रत्यारोपण अगाडि खान र पिउन नपाइने नियम थाहा पाएकाले त्यसपछि सुत्यौं ।
मैले मेरा एकजना डाक्टरसँग सल्लाह लिएँ । मेरो परिवारले मलाई त्यसदिन दिनभर नै आराम गर्न दिए । मेरा सर्जनहरु अनुमतिका लागि आए । शल्यक्रियाका लागि स्थीति ठीक भएको संकेत गर्ने ए लाइन र पिक लाइन ठीक थिए । मेरा शल्यचिकित्सकहरु शल्यक्रिया हुने ठाउँमा दुईघण्टा अगाडि नै पुगेका थिएँ । म केही टाइप गर्दै अन्तिम बोलाबटका लागि कुरिरहेकी थिएँ । यदि सबै ठीकठाक भएको खण्डमा म यहाँबाट सिधै अपरेशन थियटरमा गइरहेकी थिएँ ।

हामीहरु डाक्टरको प्रतिक्षामा थियौं । म लगायत मेरो सबै परिवार र मेरो बच्चा । कन्सासबाट मेरा मिल्ने साथी पनि आएका थिए । हामी सबै उच्च आशाका साथ बसिरहेका थियौं । आशा गरौं, सबै ठीक हुनेछ भन्ने ठान्दै ।

तर हामीले सोंचेजस्तो भएन । सान्ताले मेरालागि फोक्सो ल्याएनन् । जे भएपनि म अर्को फोक्सोको प्रतिक्षाका लागि तयार छु । मेरो आशा अझैपनि उच्च रहेको छ । मैले अफैपनि आफूलाई बलियो राख्ने प्रयास गरिरहेकी छु । म आइसियुबाट हिडेर बाहिरपट्टी एलिभेटरसम्म पुगें, त्यहाँ मेरा परिवारका सदस्यहरु पूरै समय बसिरहेका थिए । मसँग संसारभरका मान्छेको आशिर्वाद र प्राथना छ । र म जेरीको यो भनाइ विश्वास गर्छु कि तिमी असफल हुनै सक्दैनौ ।

यसरी मेरो जीवनमा आयो विपत्ति

जब म २३ वर्षको उमेरमा न्युयोर्क युनिभर्सिटीको पोलिटेक्निक इस्टीच्युटमा जुनियर थिएँ, मेरो जीवनमा ठूलो बज्रपात भयो । मैले मेरा एकजना मायालु दाजुलाई मोटरसाइकल दुर्घटनामा गुमाएँ । मलाई बेहोस हुने रोग थियो । पछि मलाई इस्क्लेरोडोमा भन्ने खतरनाक रोग लागेको पत्ता लाग्यो । मलाई त्यतीबेला भनियो कि मेरो कहिलेपनि बच्चा हुनेछैनन् । त्यतीबेला म असाध्यै विचलित हुन पुगें । मेरो पढाइ पनि बिग्रदै जान थालेको थियो । मैले के गर्ने, के नगर्ने केही सोंच्नै सकिन । त्यतीबेला मेरो जीवन पीडा र डिप्रेशनमा डूबेको थियो । रोगको बारेमा अरु जानकारी लिएपछि मैले महसुस गरें कि अब मेरो जीवनमा केही पनि बाँकी रहेन । मेरो शरिर कडा बन्दै गइरहेको थियो भने शरिरमा नकारात्मक परिवर्तन भइरहेको थियो । त्यतीबेला मैले किमोथेरापीमा जान अस्वीकार गरें किनभने कहिल्यै सन्तान नहुने कुराले म त्रसित भएकी थिएँ ।

एकदिन मैले निकै शान्त भएर सोंचे । मेरो जीवनमा जे भएको थियो र जे हुनेवाला छ त्यो त म परिवर्तन गर्न सक्दिन । त्यसैले मैले सकुन्जेल जीवनको आनन्द लिनुपर्छ । त्यसका लागि मैले केही सुची बनाएँ र विभिन्न स्थानको यात्रा गर्न थालें । अनुभवहरुले मलाई परिपक्व र खुशी बनायो । त्यहीबेला मैले एकदम राम्रो युवक भेटें जुन पछि मेरा श्रीमान् बने । मैले उनलाई मेरो रोगका बारेमा पनि बताएकी थिएँ तर उनी हिच्किचाएनन् । उनले मलाई सधै मेरो सुखदुखमा साथ दिए । भाग्यवश म गर्भवती भएँ । जुन दिन मेरालागि सबैभन्दा खुशीको दिन थियो । हाम्रो असाध्यै जटिल प्रसुती भएको थियो अस्पतालमा । मलाई पाँचमहिनाको गर्भपतनका लागि सुझाव पनि दिइएको थियो । किनभने मेरो स्वास्थ्य असाध्यै खराब बन्दै गइरहेको थियो । तर डाक्टरको सहयोगमा मैले बच्चा जन्माउन सकें । हामी असाध्यै खुशी भयौं ।

यद्यपी मेरो कथा यत्तिमा नै सकिएन । अर्कोदिन मेरो फोक्सोले काम गर्न छाडेपछि मेरो खुशीको कथा एकदमै तितो नोटसहित अन्त्य भयो । म मृत्युको मुखमा पुगें । मैले मृत्युको यति नजिक पुगेको अनुभव गरें कि मलाई कुनै पीडा नै हुन छाड्यो । तर भाग्यवश मेरा डाक्टरले पुन मेरो जीवन बचाए । झण्डै चारमहिनासम्म मेरो रोग कम पीडादायी अवस्थामा नै स्थीर रह्यो । मलाई सिलिण्डरबाट अक्सिजन लिइरहनु पनि परेन । म मेरो बच्चा र श्रीमान्सँगै थिएँ । पछि मौसम परिवर्तन हुँदै गर्दा सन् २०१३ को अक्टोबरमा मलाई फोक्सोको रोग पल्मोनरी फाइब्रोसिस रोग लागेको पत्ता लाग्यो । यो असाध्यै विनाशक रोग थियो । मेरो जीवनको आयु दुईदेखि पाँचवर्ष तोकियो । मलाई पुन अक्सिजनमा राखियो ।

अब मेरो जीवनको एउटै आशा भनेको फोक्सो प्रत्यारोपणमात्र थियो । सन् २०१४ को फरबरीमा मलाई पल्मोनरी आर्टेरियल हाइपरटेन्सन भएको निष्कर्ष निकालियो । अतिरिक्त अक्सिजन दिंदा पनि मेरो शरिरले आवश्यक अक्सिजन प्राप्त गर्न सकिरहेको थिएन । मलाई विभिन्न खालका औषधीहरु चलाइएको थियो । सन् २०१४ को अप्रिलमा इस्क्लेरोडोमा पनि पूर्णरुपमा फर्कियो । मेरो छाला असाध्यै कडा हुन थाल्यो, ढुंगा र काठजस्तै । मेरा हातहरुपनि घुम्रिन थाले । म मेरो शरिर नुगाउन पनि नसक्ने भएँ । मैले आफ्नो कपाल कोर्न पनि नसक्ने भएँ । नुहाउन पनि नसक्ने भएँ । जब खान खोज्थें, चम्चा मेरो हातबाट भूईमा खस्थ्यो । मेरो शरिरमा कुनै शक्ति थिए । म मर्दै गइरहेकी थिएँ । डाक्टरहरुले पनि मलाई अब कुनै सहयोग गर्न नसक्ने बताइसकेका थिए । मेरो शरिरको आन्तरिक संरचना नै परिवर्तन हुँदै गइरहेकाले मैले असाध्यै धेरै पीडा अनुभव गरिरहेकी थिएँ । मेरो स्वासप्रस्वास, पाचन र रक्तसंचारप्रणाली ध्वस्त हुँदै गइरहेको थियो । यस्तो अवस्थामा मेरो फोक्सोको प्रत्यारोपण टिमले मलाई अर्कै डाक्टरसमक्ष पठाए, जसले मेरो औषधी परिवर्तन गरिदिए । त्यसपछि मेरो स्वास्थ्यमा धेरै सुधार नआएपनि मेरो छाला नरम बन्दै गयो । मेरालागि यो एउटा चमत्कार जस्तै नै थियो ।

अन्तत डिसेम्बर २०१४ मा म फोक्सो प्रत्यारोपणका लागि सुचिकृत भएँ । जुन मेरालागि सबैभन्दा राम्रो क्रिसमस उपहार थियो । म रोएँ किनभने मलाई अझै बाँच्ने आशा थियो । मेरी छोरी राम्रो तरिकाले हुर्कदै गइरहेकी थिइन् । अहिले म फोक्सोको प्रतिक्षामा उपचार गराइहेकी छु । म आफूलाई बलियो भन्दा बलियो राख्दै गइरहेकी छु । म अशक्त जस्तो देखिन्छु होला तर मानसिक रुपमा म अशक्त छैन । जीवन एकदमै सुन्दर छ, जब तपाईले आफूसँग जे छ त्यो स्वीकार्नुहुन्छ,, जब तपाईले आफू जस्तो हुनुहुन्छ त्यो स्वीकार्नुहुन्छ । कहिलेकाँही वास्तविकता स्वीकार्न निकै मुस्किल हुन्छ किनभने कुनै प्रश्नको पनि सिधा जवाफ छैन । तर तपाईले त्यो खोज्दै जानुपर्छ । तपाईको मुटुमा जहिले पनि आशा हुनुपर्छ र आफैभित्र विश्वास हुनुपर्छ ।
यस्तै कुराहरु सोंचेर म तपाईहरुसमक्ष सहयोगको आग्रह गरिरहेकी छु । मेरो स्वास्थ्य बिमाले फोक्सो प्रत्यारोपणका लागि लाग्ने सबै खर्च कभर गर्दैन । सहयोगको आग्रह गर्ने बाहेक मसँग अरु कुनै उपाय छैन । अहिले यो एउटा केबल प्रतिक्षाको खेल भइरहेको छ र म मेरो जीवनमा परिवर्तनको प्रतिक्षा गरिरहेकी छु । म धुजाधुजा भएपनि मैले यो रोगलाई जीत्न दिनेछैन । चमत्कारको प्रतिक्षा गरिरहेकी छु ।

(प्राशा तुलाधरले लेखेको नोटको नेपाली अनुवादको सम्पादित अंश । )

प्राशाको उपचारमा सघाउन अमेरिकाबासी नेपाली एकजुट

फोक्सोको रोगबाट पीडित भई नयाँ फोक्सो प्रत्यारोपणको प्रतिक्षामा रहेकी प्राशा तुलाधरलाई आर्थिक सहयोग गर्न अमेरिकाबासी नेपालीहरु एकजुट भएका छन् । कोलम्बिया अस्पतालमा उपचार गराइरहेकी २७ वर्षीय प्राशाको फोक्सो प्रत्यारोपणका लागि आर्थिक सहयोग जुटाउने क्रम तीब्र बनेको छ ।
आइतवार न्युयोर्कको उडसाइडमा रहेको सत्यनारायण मन्दिरमा आयोजना गरिएको कार्यक्रममा प्राशाको उपचारमा सहयोग गर्न ७ हजार ३ सय ७५ डलर संकलन गरिएको थियो । न्युयोर्क नेवा गुठी र अन्तर्राष्ट्रिय नेपाली साहित्य समाज अमेरिकाको आयोजनामा गरिएको कार्यक्रममा उपस्थीत नेपालीहरुले प्राशाको उपचारको लागि दिल खोलेर आर्थिक सहयोग गरेका थिए । सहयोग संकलन कार्यक्रममा ८० वर्षका कमलबहादुर खड्काले भजन प्रस्तुत गर्नुभएको थियो ।

त्यस्तै प्राशाको उपचारका लागि सहयोग गर्न गोफण्डमा बिहिबारसम्म ४० हजार ४ सय डलर संकलन भएको छ । १ लाख डलर उठाउने लक्ष्य सहित सुरु गरिएको अभियानमा गोफण्डमार्फत बिहिबारसम्म ७ सय ४० जनाले सहयोग गरेका छन् । गोफण्डमार्फत सहयोग गर्नेमा नेपाली बाहेकका पनि रहेका छन् ।
त्यसैगरी सामुदायिक पत्रिका विश्वसन्देश साप्ताहिकको वार्षिक उत्सवको अवशरमा आयोजित कार्यक्रममा पनि २४ हजार १ सय ७० डलर प्राशाकी आमा शकुन्तला तुलाधरलाई हस्तान्तरण गरिएको थियो । विश्वसन्देशको पहलमा अमेरिकाबासी नेपालीहरुका तर्फबाट संकलित रकम प्राशाको उपचारका लागि हस्तान्तरण गरिएको हो ।

हाल प्राशा फोक्सो प्रत्यारोपणको प्रतिक्षामा रहेका अन्य १० हजार बिरामीहरुको सुचीमा छिन् । न्युयोर्क निवासी बक्सिङ खेलाडी प्रकाशधर तुलाधरकी जेठी छोरी प्राशाका श्रीमान् दीपक महर्जन र दुईवर्षकी छोरी जोलेन उनीसँगै छन् । हाल उनी न्युयोर्कमा रहेको अस्पतालको आईसीयुमा छिन् ।

खसोखास साप्ताहिकमा प्रथम पटक प्रकाशित मिति : ७ जनवरी २०१६