सात सय मिलियनको मेगा मिलियन ज्याकपट र म

खसोखास अमेरिका ब्यूरो

---

प्रकाशित मिति : चैत्र २९, २०७९ बुधबार

– पासाङ शेर्पा

न्युयोर्कको ज्याक्सन हाइट्स डबलीमा एक हुल मान्छेहरु बिहानको न्यानो घाममा तातो–तातो चिया पिउँदै गफ लडाइरहेका थिए । त्यसमध्ये दुईचार जना त चिनेकै साथीहरु थिए । गफ मज्जाले मच्चिरहेको थियो ।

म पनि उनीहरुसँग जोडिन पुगेँ । त्यहाँ हिजो राति मात्रै खोलेको मेगा मिलियनको बारेमा चर्चा भइरहेको रहेछ ।

मैले सोधेँ– ‘मेगा मिलियन कसैलाई परेछ कि क्या हो?’

मेरो प्रश्न पूरा गर्न नपाउँदै एक जना मित्रले भने– ‘हो त नि । क्वीन्समै पो परेछ ।’

त्यतिकैमा अर्को साथीले उत्सुकताका साथ सोध्दै थियो– ‘ए हो र ? सात सय मिलियन ! यो त ज्यादै ठूलो रकम पो हो त ! कसलाई पो परेछ कुन्नि ।’

उत्तर कसैसँग थिएन । उनीहरु पनि कतै सुनेको आधारमा त भनिरहेका थिए । सबै अन्योलमै थिए । त्यहाँ भएकाहरु, कोही भन्छन् – ‘मैले पनि किनेको थिएँ अब नम्बर जाँच्नु पर्ला ।’

त्यस्तै अर्को साथी भन्दै थिए– ‘मैले त जाँचिसके दुई डलर मात्र परेको रहेछ ।’

यसरी नै त्यहाँ भएका सवै जना आ–आफ्ना कुराहरु राखिरहेका थिए । कोही भने ‘सधै लोटरी किन्ने गरेको थिएँ । हिजो मात्रै कसरी बिर्सेछु’ भन्दै दुखासो पोख्दै थिए ।

उनीहरुको जिज्ञासायुक्त भनाइहरुमा मैले पनि थपेँ– ‘जे होस्, जसलाई परे पनि क्वीन्सको मान्छेलाई नै परेछ नि । यसैमा पनि हामी खुशी हुनुपर्छ । अहिलेसम्ममा कुइन्समा यसरी ठूलो रकम परेको सुनेकै छैन ।’

लोटरी किनेकाहरुले चेक गर्न हतार गरिरहेका थिए । म पनि यसो गोजी छामछुम गरेर टिकेट हेर्छु । मलाई टिकेट किनेको झट्ट दिमागमा आएको थिएन ।
मनमनै संझिन कोसिस गरेँ– ‘हन ! मैले लोटरी किन्न नै बिर्सेछु कि क्या हो ? सधँै त यस्तो ठूलो रकम भएको मेगा मिलियन र पावर बलको टिकेट किन्ने गरेको हुन्थेँ । हिजो मात्रै कसरी बिर्सेछु ।’

म एकछिन यसो सोचमा परेँ ।

‘मैले किनेकै हुनुपर्छ ।’ मलाई अलि–अलि याद आएजस्तो भयो ।

हिजो ७३ स्ट्रिटको महाराजा रेष्टुरेन्टमा सिँगडा किन्दा फिर्ता आएको चार डलरले सँगै जोडिएको लोटरी पसलबाट मेगा मिलियन चिठ्ठा पनि त किनेको थिएँ । मैले झण्डै पो बिर्सेछु । ठूलठुूला रकम राशि भएको भेला कम्तीमा पनि दश डलर खर्च गरेर लोटरीको लागि टिकेट खर्चिने गर्छु ।

बिर्सिने त कुरै भएन । तर लोटरीको टिकेट पो कहाँ राखेँ हुँला फेरि । याद गर्ने कोसिस गरेँ । हिजो कुन लुगा पो लगाएको थिएँ भनेर संझिने कोसिस गरेँ ।

ए अँ… बल्ल याद आयो ।

कालो ज्याकेट लगाएको थिएँ र त्यसैमा राखेको हुनुपर्छ भनेर खोज्दा अगाडिको खल्तीमा भेटियो पनि ।

क्वीन्समा पर्‍यो भनेपछि कतै परिहाल्यो भने त भन्दै नजिकैको ग्रोसारी पसल जहाँ लोटरी पनि बेच्थ्यो, म लखर लखर हिँड्दै गएँ ।

‘जित्न त के जित्ला र ! र पनि हेर्नु त पर्‍यो ।’

मेरो त खासै लक पनि छैन । मलाई त ‘दुःख गरेर नै कमाएर खा’ भनेर भगवानले पठाएको हुनुपर्छ । सजिलै पैसा कमाएको याद छैन । लोटरीहरु खेलिरहँदा पनि सानो–सानो रकम बाहेक ठूलो रकम परेको थिएन ।

त्यसकारण म यस्तो भाग्य चिठ्ठामा त्यति विश्वास चाहिँ गर्दिन । तर पनि मन सन्तुष्टिको लागि बेला बेलामा किन्ने गर्छु ।

पसलमा मान्छेहरुको घुइँचो रहेछ । कोही नम्बर खेल्नमा ब्यस्त देखिन्छन् । कोही भने काउन्टरमा अडेस लागेर लोटरी स्क्रयाच गरिरहेका देखिन्थे । कोही मेगा मिलियन चिठ्ठा परिहाल्यो कि भनेर टिकेट स्क्यान गरेर हेर्दै थिए ।

जे होस् पसलमा भएकाहरु सबै आ–आफ्नै धुनमा व्यस्त देखिन्थे । त्यसमध्येमा मैले चिनेको अनिस भाइ पनि चिठ्ठा किन्दै गरेको देखेँ । उनी आफ्नै सुरमा व्यस्त थिए ।

टाउकाको हल्लाइको इसाराले हाईहेल्लो ग¥यौँ ।

एक छिन पालो त कुर्नै पर्‍यो । नभन्दै पालो पनि आयो ।

एक–एक गरेर टिकेट स्क्यान मेसिनमा स्क्यान गर्न थालेँ । पहिलो टिकेट हाल्दा स्क्यानमा ‘सरी यु आर नट वीनर’ स्क्रिनमा देखायो । धेरैको लागि यो नौलो कुरा भएन । केही रकम जित्ला कि भन्ने त मात्रै पाँच प्रतिशत पनि हँुदैन । र पनि मान्छेहरु खेलिरहेकै हुन्छन् ।

झिनो आशा लिएर दोस्रो टिकेट पनि स्क्यान गरेँ । ‘डिनट्यारेङ’ केही न केही रकम जित्यो भन्ने संकेत लोटो मेसिनले दियो । दुई चार डलर भए पनि जित्यो भन्ने लाग्यो । लोटो मेसिनको स्क्रिनमा हेर्छु त ‘काङग्रचुलेसन ! यु आर ज्याकपट वीनर’ भनेर स्क्रिनमा देखायो ।

‘हन के देख्दै छु । यो के हो ?’ म अतालिएँ ।

लोटरी बेच्ने पसले पनि छक्क पर्दै एकछिन मुख खोलेको खोल्यै, आँखा पनि ठूल्ठूला परेर मतिर हेरिरहे । झन् म यता अलमल्ल ! मेरो केही बोली फुटेन न त पसलेको नै । बस् चुपचाप एकछिन त सन्नाट नै छायो ।

सबै जनाको ध्यान आफ्नै काममा भएकोले व्यस्त भएकोले अरुले खासै चाल पाएनन् । अनिस हाम्रो अनुहारको भाव देखेर अचम्म मान्दै पिलिक्क स्क्रिनतिर हेरपछि ऊ पनि हेरेको हेरै भए ।

मैले चोर औँला मुखमा राख्दै ‘हल्ला नगरौं है’ भन्ने इसारा गरेँ । उनले पनि मेरो भाव बुझे । चुप बसे उनी, त्यहाँ केही नभएको जस्तो ।
त्यसपछि मैले सोचेँ अब यहाँबाट निस्किहाल्नु पर्छ । एकछिन पनि रोकिनु हँुदैन । लोटरीको टिकेट लिएर हातको इसाराले वाई भन्दै म चुपचाप पसलबाट निस्केँ ।

मैले अनुमान लगाएँ । म निस्केपछि यहाँ अब ठुलै हल्लाखल्ला हुनेवाला छ ।

म सरासर कोठामा गएँ। कोठामा पुग्दा सम्मको बाटोमा कसरी पार गरेँ, पत्तै पाएन । कोठामा पुगेपछि पनि के गरुँ–के गरुँ भयो । घरमा अरु कोही थिएन । घरका मान्छेहरुलाई फोन गरेर सुनाउँजस्तो पनि लाग्यो ।

‘हैन के हो–के हो । उनीहरुका प्रतिक्रिया कस्ता पो आउने हुन् ? अचानक यस्तो खुशीको खबर सुनाउँदा केही पो होला कि ?’ म अतालिएको जस्तो भएँ ।

अनि लामो सास फेर्दै एक छिन बेडमा ढल्केँ अनि लामो सास ताने। सबै कुरा सपना जस्तै भइरहेको थियो ।

त्यसपछि उठेर फेसबुक खोलेर हेर्छु । कुइन्सको मान्छेलाई मेगा मिलियन परेको कुरा बजारमा भुसमा आगो सल्केको जतिकै फेलिरहेको थियो ।

‘जित्ने को होला ? जित्नेले कति रकम पो हात पार्ने हुन् कि?’ चासोसाथ लेखेका कमेन्टहरु जतासुकै देख्छु । पैसा भनेपछि सबैको कति चासो हुँदोरहेछ । नहोस् पनि कसरी, सानोतिनो रकम त हैन ।

म भने रुमको बेडमा बसेर सामाजिक सञ्जालमा आइरहेका प्रतिक्रियाहरु एकाएक गरेर हेरिरहेको थिएँ । धन्न प्रत्यक्षदर्शी अनीष भाइले मेरो नाम चुहाएनछन् । नेपाली, बंगाली टिबटेन मध्ये कसैले जितेको हुनुपर्छ भनेर अनुमान लगाउनेहरु पनि कम थिएनन् । उनीहरुको बुझाइमा यी समुदायका मान्छेहरु धेरै लोटरी खेल्छन् भन्ने रहेछन् ।

यता मैले जितेको भन्ने कसैले सुइँकोसम्म पनि पाएको रैनछ । अनिष भाइ र पसलेले पनि मेरो गोपनियताको ख्याल गरेका रहेछन् । कसैलाई सुनाएछन् । पसलेलाई मेरो नाम नभए पनि अनीषले त मलाई राम्रै चिन्थे ।

के गरुँ–के गरुँजस्तो मेरो मन छट्पटिरहेको थिएँ । कसलाई भनौं । अब केही पो गर्नु पर्ने हो कि ?

सबै कुरा सपनाजस्तै एकैचोटि भइरहेको छ ।

के म होसमा त छु र ? आफूलाई विश्वास लागेको थिएन । कतै झुक्केको त हैन भनेर आफूले आफैलाई चिमोटेँ । टेबुलको फोन लिएर मेगा मिलियन टिकेटको नम्बरलाई फेरि जाँच गरेँ। ठिकै त देखाउँछ । वल्ल ढुक्क भएँ ।

सोच्दा सोच्दै म त एकछिन सोफामै पो निदाएँछु । स्कुलबाट फर्किएको छोराले उठाउँदा पो झसङ्ग बिउँझेँ । यी सवै सपनाजस्तै लागिरहेको थियो । घरपरिवारलाई सुनाउनुभन्दा अगाडि फेरि एक चोटि मेगा मिलियन नम्बरलाई जाँच्नु पर्ला । अनि मात्रै घरको मान्छेहरुलाई शुभ खबर सुनाउँला । फेरि त्यही विधि अपनाएर गुगलमा गएर मेरो मेगा मिलियन नम्बरलाई पुनः जाँच गरेँ ।

मलाई बारम्बार सपना जस्तै लागिरहेको छ । राति निद्रामा देखिने रमाइलो सपनाहरुले धेरै पटक झुक्याउने गरेको छ । कतै त्यस्तै त होइन, मनमनै सोचेँ । तर दोहोराई–तेहेराई हेर्दा पनि नम्बरहरु मिलेकै देख्दा विश्वास नगर्ने ठाउँ पनि त थिएन । परिवारका सदस्यहरुलाई कसरी सुनाउँ, उनीहरुबाट प्रतिक्रिया कस्तो आउने होला । खुशीको कुरा सुनाउनलाई हिम्मत जुटाउनुपर्ने भयो । परिवारका सदस्यहरुलाई सुनाएँ पनि ।

‘ए हो र ?’ भन्दै सबैजना एकछिन त चकित थिए । अलि विश्वास पनि लागेन कि क्या हो, श्रीमती भन्दै थिइन् ।

‘नचाँहिदो गफ नलगाउनु न !’ मैले बुझाउन पनि लोटरीको नम्बर नै देखाउनु पर्‍यो । र पनि उनीहरु यकिन गर्न सकिरहेका थिएनन् । झट्टै विश्वास गर्न गाह्रो भएको थियो ।

छोरा अचम्म मान्दै, ‘पापा आर यु स्योर ? डबल चेक योर नम्बर ।’ अविश्वासको भावमा छोराले सोध्यो । जवाफमा मैले भनेँ ‘एस एस छोरा, आई चेक्ड अलरेडी फाइब सिक्स टाईम । दियर इज नो डउड !’

परिवारमा हर्ष, उत्सुकतासंँगै अन्योलको वातावरण बन्यो । के होला, कसो होला । यो कतै दिउँसै देखेको सपना त नहोस् है । सबै जनाको आ–आफ्नै किसिमको तर्क वितर्कसहितका सुझावहरु दिइरहेका थिए ।

श्रीमतीलाई अझै पनि विश्वास लागेको थिएन क्यारे, ‘मलाई त रकम हातमै नपरेसम्म त विश्वास नै लाग्दैन । त्यतिन्जेलसम्म कसैलाई हल्ला गर्ने होइन नि है ।’ उनी भन्दै थिइन् ।

यसरी नै अन्योलको वातावरणमा त्यो दिन बित्यो । अर्को दिन लोटरी दावी गर्न गयौं । यति ठूलो रकम त्यति सजिलै त के होला र । दुई–तीन दिनको कानुनी प्रक्रियापछि रकम हात लाग्यो । जिन्दगीमा नसोचेका कुराहरु एकाएक भइरहेको थिए ।

हिजोका दिनसम्म इच्छा,आकांक्षाहरु धेरै थिए । जुन चिज पाउनुका लागि हामी मरिहत्ते गथ्र्यौं । त्यो क्रमिक हासिल गर्दै गएको भए त्यसको महत्व पनि अलि बेग्लै हुन्थ्यो होला तर यसरी अचानक नै सबै पाउँदा हर्ष हो कि बिस्मात छुट्टाउनु नै गाह्रो भइरहेको थियो । मलाई हिजोको दिनको भन्दा अझ थप चुनौतीहरु पो थपेको महसुस भयो ।

अब कसरी अगाडि बढ्ने ? केही रकम कतै डोनेट पो गर्ने हो कि । जस्ता विषयमा चासो दिन थालेँ । यतिको ठूलो धनराशि भएको लोटरी जितेपछि कतै शत्रु लाग्ने त हैन ? अनगिन्ती प्रश्न र चासोहरुले एकाएक मनमा डेरा जमाइरहेको थियो । पैसा नै सबैथोक हो, पैसा भएपछि सबै ठिक भइहाल्छ भन्ने सोचमा परिवर्तन हुँदै थियो ।

त्यतिन्जेल सम्ममा हामी घरबाट अज्ञात स्थलको होटेलमा सारिसकेका थियौँ । बजारभरि एकाएक हल्ला फिँजिसकेकोले फोनमा मेसेसहरु आउन थाले । साथीहरु धेरैले थाहा पाइसकेका रहेछन् । फोनको रिङ छिनछिनमा बजिरहेका हुन्थे ।

बधाई दिनेहरुले फेसबुकको वालहरु पुरै रङ्गाइरहेको थियो । फेसबुक, टिकटक, इन्स्टाग्रामहरुमा अपुष्ट समाचारहरु पनि त्यतिकै भाइरल भइरहेका थिए ।

म यता यी सबै गतिविधिहरु होटेलको कोठाबाट नियालिरहेको थिएँ । एक किसिमको रमाइलोको अनुभूति भइरहेको थियो । नाता, आफन्तहरुबाट फोन आउने मेसेज गर्ने पनि त्यतिकै भइरहेको थियो ।

श्रीमती उनीहरुसंगै गफ गर्नुमा व्यस्त थिइन् । सामाजिक सञ्जालहरुबाट आएको म्यासेज जबाफ दिदै बस्नु संभव नै भएन, त्यसकारण म्यासेज पढेर रमाइरहेको थिएँ । कतिले सल्लाह, सुझावहरु सहितको म्यासेज गरिरहेका थिए– रकमलाई के कसरी सदुपयोग गर्नु पर्छ, अब जे गर्ला, कसो गर्ला जस्ता विषयमा बहस नै भइरहेको थियो, फेसबुकमा ।

कहिले–कहिले आफू मिलियनर भइसकेको आभासलाई नै भुल्थेँ र घरी–घरी मनमा नियमित कामको र काममा पुग्नुपर्ने समयको यादले झस्काउँथ्यो ।
फेरि होसमा आउँछु र सोच्छु– म मल्टिमिलियनर भइसकेको हुँ त । अब मैले पैसाको लागि काम होइन, मेरो लागि पैसाले काम गर्छ ।
आज खरिद गरेर हुने सबै खरिद गर्न सक्ने अवस्थामा पुगेको छु त । र पनि लागेको बानीले बेलाबेलामा त्यै पहिलेको ठाउँमा पुराउँदो रहेछ ।

यसरी दुई–चार दिन गर्दै हप्ता दिनबितेको पत्तै पाएन । म मात्रै होइन परिवारहरुको हाल पनि त्यस्तै थियो । एक किसिमले कोभिड महामारीको बेला जसरी लकडाउनमा घरबन्दीको जिन्दगी बितेको थियो, ठिक त्यस्तै पो भइयो । कसले के पो गर्ने हुन्, के पो भन्ने हुन् कि ? जस्ता मनको त्रासले सताइरहेको थियो ।

अघोषित भुमिगत भएर आफुले आफैलाई सजाय नै दिएको जस्तो भयो । यसरी कति दिनसम्म चल्छ ? अब मैले ठण्डा दिमागले सोच्ने समय आएको छ । म सार्वजनिक हुनै पर्छ । मनमा यस्तै सोचहरु आउन थाल्यो ।

त्यसपछि बिस्तारै साथीहरुको फोनहरु उठाउन थालेँ । नजिकको मित्रहरुसंग भेटघाट बाक्लिदै गइरहेको थियो । भेटेका जति सबैले बधाईका साथै एक किसिमको सल्लाह सुझावहरु दिइरहेका हुन्थे । म पनि उनीहरुको सुझावहरु ध्यानपूर्वक सुनिरहेको हुन्थेँ । सल्लाह सबैको आ–आफ्नो किसिमको राम्रेै हुन्थ्यो ।

साथीहरु आफन्तहरु भेट्ने, आउने, फोन गर्ने जस्ता क्रियाकलाप तीव्रसँग चलिरहेको थियो । मैले अबको बाटो कसरी तय गर्ने भन्ने बारेमा सोच्न थालिरहेको थिएँ । साथीहरुले पनि त्यस्तै–त्यस्तै सल्लाह सुझावहरु दिइरहेका थिए ।

बिस्तारै म समाजसंग पुनः जोडिदै गएँ । जीवन महत्वपूर्ण खुड्किला चढ्दै गर्दा कतिपय अवस्थामा नजिकका मान्छेहरु टाढा र टाढाका मान्छेहरु नजिक हुने गर्छन् । समाजको नजरबाट मेरो परिचय बेग्लै भइसकेको थियो । हरेक जसो कार्यक्रममा अतिथिको रुपमा निमन्त्रणाहरु आउँथे ।

विभिन्न बहानामा संस्थाको लागि भनेर चन्दाको आशा राख्नेहरु पनि बिस्तारै आउन थाले । मन राख्नको लागि भए पनि कुनै–कुनै कार्यक्रमहरुमा जानुपर्ने हुन्थ्यो । कतिपय सघ–संगठनहरु सम्मानको लागि निमन्त्रणा पठाइरहेका हुन्थे ।

मलाई यी सबै देखेर अचम्म लागिरहेको हुन्थ्यो ।

एकाएक म भाग्य चिठ्ठा पाउने बित्तिकै सवैतिर पो योग्य भएँ त । एउटा संस्थाले राखेको प्रस्तावमा त मैले मुखै खोल्नु परेको थियो ।

‘तपाईलाई यस वर्षको फलानो पुरस्कारबाट सम्मानित गर्ने निर्णय भएको छ त्यसकारण फलानो दिनमा हुन गईरहेको कार्यक्रम यहाँलाई सादर निमन्त्रणा छ हजुर’ भनेर एउटा फलानो संस्थाको अध्यक्ष बताउने व्यक्तिको प्रस्तावमा जबाफमा ‘सम्झिनु भएकोमा धेरै धन्यवाद छ तर म आफु, तपाईहरुले दिन लागेको पुरस्कारको लागि कुनै कोणबाट योग्य जस्तो लाग्दैन । त्यसकारण समाजमा धेरैजना योग्य व्यक्तित्वहरु छन् उनीहरुलाई दिदा उचित मुल्यांकन हुन्छ । कुनै पदमा बस्दैमा, करोडौं पैसा कमाउदैमा समाजसेवी ठहरिदैन । त्यसकारण म आज भाग्यले मिलिनियर बनाउँदैमा म आज सबै कुरामा योग्य देख्नु हुन्छ भने । तपाईं गलत सोच्दै हुनुहुन्छ । भोलिको दिनमा यही पैसाको आडमा राम्रो काम गर्न सकेको रहेछु भने खुसीको साथ स्वीकार गरौला।’ भनेर मैले विनम्रतापूर्वक उहाँहरुको प्रस्ताव अस्वीकार गर्ने गरेको थिएँ ।

यसरी नै दिनचर्या बितिरहेको थियो । मैले पनि केही न केही त गर्नै पर्‍यो । सोच्न थालेँ । इन्भेष्टमेन्टको एउटा मेनेजमेनट टिम नै खडा गरेको थिएँ । इन्भेस्टमेन्ट विज्ञहरुसंग परामर्श लिइरहेको थिएँ । विज्ञहरुको परामर्शअनुसार नै आफुले जितेको रकमको २५ प्रतिशत रकम कुनै बालबालिका सम्बन्धि काम गर्ने सामाजिक संथालाई दिने निधो गरेँ ।

ठूलो रकम भएकोले मेरो यो निर्णय पनि विभिन्न मिडियाहरुमा भाइरल नै भयो । कता–कताबाट यो समाचार देशको प्रेसिडेन्टसम्म पनि पुगेछ । एक दिन प्रेजिडेंटको अफिसबाट म्यासेज आयो– ‘तपाईले यतिको ठूलो रकम सामाजिक कामको लागि दान गर्नु भएकोमा प्रेसिडेन्ट स्वयंले धन्यवाद दिनको भोलि ठिक बाह्र बाजे फोन गर्दै हुनुहुन्छ । त्यसकारण तयारी भएर बस्नु होला ।’

म एकछिन फेरि अलमलमा परेँ । एकपछि अर्को के अचम्म भइरहेको छ । मेरो खुशीको सीमा थिएन । फोनमा के बोल्नु पर्ने हो ? कसरी सम्बोधन गर्नुपर्ने हो ? मनमा धेरै कुराहरु खेल्न थाले ।

आफ्नो टिमसंग पनि सल्लाहहरु लिएर तयारीमा लागेँ । उत्साहित भएर प्रेसिडेन्टको फोनको प्रतीक्षामा बसेको थिएँ ।

त्यतिकैमा फोनको रिङ्ग टिरिङ्ग टिरिङ्ग बज्यो । भित्ताको घडी हेर्छु, ठिक्क बाह्र बजेको रहेछ । हत्तपत्त फोन उठाउन जाँदा मेरो हात टेबुलमा ठोकियो । अनि म झसङ्ग झस्किएर बिउँझेँ ।

बिहान उठ्नको लागि मिलाएको अलार्म पो बजिरहेको रहेछ । धत् अहिलेसम्म सपना पो देखिरहेको रहेछु म त । अनि मनमनै हाँस्दै काममा जानको लागि तयारीमा लागेँ ।

एकै पटक आकाशबाट धर्तीमा खस्दा घोर अनौठो लागिरहेथ्यो आफूलाई ।