तर्क: किशोर नेपाल: कोभिडको त्रासमा हतार हतार सकाइएको राजनीतिक हल्ला विनाको दशैं
प्रकाशित मिति : कार्तिक ११, २०७७ मंगलबार
– किशोर नेपाल
बिहानै काठमाडौं महा–नगरका चोक चोकमा फोहोर मैला ओसार्ने गाडीहरु र महा–नगरपालिकाका सफाइ कर्मचारीको भीड देखेपछि दशैं सकिएको आभाश हुनु असहज थिएन । पूmलपातीका दिनदेखि अलपत्र परेका ‘गार्वेज’ का थुप्राहरु एकादशीकै दिनमा उठनु हल्का–फुल्का क्रान्ति नै थियो । पोहोर परार कोजाग्रत पूर्णिमासम्म ‘गार्बेज’का पोकाहरु जनताको दैलो दैलोमा थुप्रिएका देखिन्थे । शहरका मानिस जात्राको नाममा कति जंक पूmड आने रहेछन ? त्यसको पनि पूरै लेखाजोखा निस्किन्थ्यो । शहरका कुनै कुनै कुनामा चाउचाउका पोष्टर टाँसिएका देखिए । तिनमा दिइएका सन्देशको अर्थ स्यानिटाइजरले हात पुछेर, मास्क थोरै उचालेर, काँचै चाउ चाउ चपाउन सकिने भन्ने लाग्ने खालको थियो । मानिसको ध्यान त्यतापट्टि गएको थिएन ।
कोजाग्रत पूर्णिमाको राति शहरका प्रमुख नाकामा ठडिएका बडे–बडे अट्टालिकाहरुमा ‘विधिवत’ जुवा खेलेरमात्रै बिदा गरिने नवरात्रि पर्वको समाप्ति बिजया दशमीको भोलिपल्टै गरिनु त्यति ठीक थिएन । अलिकति अप्ठेरो त थियो । तर, कोभिड १९ को बढदो संक्रमण दरका कारण सशंकित भएका काठमाडौं शहरका जनताले यसलाई अन्यथा सोचेनन । ज्यू रह्यो भने ध्यू पिइनेछ भन्ने उखानको बलियो पृष्ठभूमि बोकेको काठमाडौं शहरमा सानातिना महामारी त कति आए कति गए । तर, यो स्केलको महामारी अहिलेसम्म देखा परेको थिएन । महामारी पनि कस्तो भने, रोग के हो त्यसको पनि ठोस ठेगान छैन । कसैको घाँटी हुन्छ । कसैको टाउको टनटनाउँछ । कसैलाई एकसय एकदेखि एकसय पाँचसम्म जरो आउँछ र कसैलाई निमोनिया हुन्छ ।
पूरै देशको कुरा छाडौं । देशको तुलनामा संघीय राजधानी शहर काठमाडौंमा कोभिड १९ संक्रमितको संख्या बढी देखिएकोछ । काठमाडौंमा मात्रै कोभिड १९ संक्रमितको संख्या हेर्ने हो भने यहाँको अवस्था डरलाग्दोछ । सरकारले खटाइ खटाइ, पीसीआर जँचाएको अवस्थामा त यो उकालो लाग्दो स्थिति छ भने समुच्च जनताको स्वास्थ्यलाई बराबरीको आधारमा जाँचिएको हुन्थ्यो भने अहिलेसम्म हाम्रो जस्तो उच्चदरको कोभिड १९ संक्रमण कुनै मुलुकमा, कुनै प्रान्तमा, कुनै शहरमा देखिने थिएन । जानिफकारहरु यसै भन्छन । साँच्चे भन्ने हो भने त, कोभिड १९का जानिफकार अहिलेसम्म संसारमा नै कोही देखिएका छैनन । सबै आपूmले हासिल गरेको ज्ञानलाई कोभिड १९ को बाटोमा ठेल्दैछन । नेपालका चिकित्सकले गरेको पनि त्यही हो । अहिले त कोभिड १९ को निदान जुन देशको चिकित्सकले पत्ता लगाउँछ वा फेला पार्दछ उ संसारकै आराध्यदेव भै हाल्दछ । उसको नाममा एउटा ‘कल्ट’ नै शुरु हुन्छ ।
नेपालको मुख्य उत्पादन गुर्जो र बेसारले कोभिड १९ निकोपार्ने दावी गरेर नेपालमा रहेका आधुनिक चरकका राजनीतिक संस्करणहरुले पनि आपूmलाई कोभिड १९ औषधि निर्माणको प्रतिस्पध्र्दामा आपूmलाई उभ्याएका छन । के थाह तिनको खोजीमा वयलगाडा चढेर अमेरिकनहरु वाशिंगटनबाट काठमाडौं आइपुग्ने हुन कि ? यति चाहीं पक्का छ आधुनिक चरकको खोजीमा कोही काठमाडौं आउन चाही हाल्यो भने उ नभेम्बर ४ तारीखअघि यो धर्तीमा उत्रिने छैन । नभेम्बर ४ तारीखपछि कोभिड १९ उपचारको खोजीमा आरका पारको लडाई हुने पक्कैछ ।
रमाइलो कुरा, यो पटक दशैंमा देशमा कुनै प्रकारको राजनीतिक हल्ला चलेन । मार्ने–पिटने दर्जनभर घटनालाई छाडेर बिशेष केही हुँदा पनि भएन । भारतीय केन्द्रीय खुफिया एजेन्सीका रुपमा दिल्लीमा भन्दा काठमाडौंमा चर्चित अनुसन्धान तथा बिश्लेषण बिभागका प्रमुख सामन्तकुमार गोयलको चर्चा निकै भयो काठमाडौंमा । तर, त्यसले भर्खरै जिर्णोध्दार पूरा भएको तलाउ रानी पोखरीमा खासै तरंग ल्याउन सकेन । चर्चा नारायणकाजी श्रेष्ठबाट माथि उठ्नै सकेन । हत्या र हिंसातिर, पर्सा जिल्लाको बिन्दवासिनी गाउँपालिकाका पार्टी कमिटी सचिव मुकेश चौरसियाको हत्या भयो । यस सम्बन्धमा नेपाल कम्युनिष्ट पार्टीका कार्यकारी अध्यक्ष प्रचण्ड र स्थायी कमिटीका सदस्य मातृका यादवले बक्तब्य दिएका छन । कर्णाली प्रदेशका मुख्यमन्त्री बिरुध्दको अबिश्वासको प्रस्ताव निरस्त्र भएकोछ ।
तर, कोभिड १९को गति तेजमात्र होइन, खतरनाक पनि छ । कोभिड १९संग लडन चाहिने आर्थिक सावगास छैन नेपालसंग । देशका जवानहरुले कमाएर पठाएको पैसो दाल–चामल खरीदमा नै सकिन थालेपछि सरकारले हातगोडा छाडेर जनतामा कोरोना लागेको वा नलागेको परीक्षण निःशुल्क गर्न नसकिने कही सकेकोछ । यो कुराको बीटमार्दै प्रधानमन्त्रीले भनेका छन, निःशुल्क उपचार चाहने जनताले आपूm गरीब भएको प्रमाणित गर्दै सरकार समक्ष – म गरीब र मेरो गरीब परिवारको उपचार होस भनेर निवेदन दिनु पर्नेछ ।
यो प्रधानमन्त्रीको कुरा पर्यो । जसमाथि जनताले चासोराख्न छाडेका छन ।
